29 januari, vulkanen

29 januari. Wandelen tussen de vulkanen.

Om 6.10 uur staan we klaar bij de ingang van de camping, maar er komt niemand. Om half zeven bel ik de Tongariro expeditions, ze hebben het niet goed doorgekregen. Om 7.15 zullen ze ons ophalen en drink maar een kop koffie. Dat hebben we gedaan en ze waren er op tijd.
Het is ruim drie kwartier rijden naar de parkeerplaats in het nationale park. Dit is het eerste opgerichte nationale park van het land, in1887 opgericht en genoemd naar Mt Tongario, de noordelijkste vulkaan. De hoofdman schonk het gebied rond de drie hoofdvulkanen aan de Britse kroon, onder voorwaarde dat hier een nationaal park werd ingesteld. De vulkanen werden door zijn stam als heilige plaatsen vereerd en de vulkanen werden als begraafplaatsen gebruikt. Hij was bang dat de vulkanen niet veilig waren voor de veroveringszucht van de blanken. Het gebied is inmiddels uitgegroeid en sinds 1991 werelderfgoed van de Unesco, maar ook wereldnatuurerfgoed. In "the Lord of the rings" komt het park voor als het duistere Mordor en Mt. Ngauruhu als de Doemberg.
Onderweg wordt er gestopt voor de rokende Te Mari vulkaan, in augustus 2012 was er een vulkaanuitbarsting, massa's rommel kwam er uit. Op de weg en langs de kant is nog goed te zien waar de modderstroom met stenen en keien langs gestroomd is. Lava schijnt langzamer te stromen dan zo'n modderstroom, na een uitbarsting kwakt die alles eruit in een razend tempo. Nu is er alleen nog rook en wiite stoom te zien, maar de vulkaan is nog gevaarlijk.
We starten om kwart over acht met de wandeling, het eerste uur is gemakkelijk en vrij vlak. We starten op 1150 m, het tweede uur is goed bestraat, allemaal trappertjes zijn er aangelegd. Dan kunnen we kiezen om naar de Mt Ngauruhoe te klimmen , een hoogteverschil van 700- 800m. We zien het niemand doen. Dan volgt een pittige klim, de weg is stenig en geen trap meer te zien, geklauter over rotsen en er langs. Het hoogste punt is bij de rode krater, een flink spuitgat is goed te zien. De kleuren zijn zwart tot dieprood. het is een heel andere wereld waarin we lopen. Iets verder zien we de vulkaanmeren, prachtig blauw van kleur. Verder mogen we niet vanwege de activiteit van de vulkaan. Dus terug, maar in 80 minuten kunnen we op en neer naar de top van de Mt Tongariro op 1961 m. Het eerste stuk is heel gemakkelijk maar hoe dichter bij de top, hoe groter de stappen moeten. Maar het uitzicht is prachtig, eerst zien we de puntige top van de Mt Ngauguroe en daar achter de witte top van de hoogste berg, de Mt. Ruapehu. De Mt. Ngauguroe is een berg zoals kinderen die tekenen. Hier eten we ons brood, het is er heerlijk een beetje wind, maar niet koud. We hoeven geen trui aan.
Dan de afdaling, het eerste stuk gaat prima, maar dan is er een stuk waar alleen maar steentjes en zand liggen. Glijden gaat heel gemakkelijk en we moeten heel geconcentreerd lopen. Kees bezeert zijn arm bij een glijer en ik zit twee keer op mijn billen. Iedereen loopt hier heel voorzichtig.
De rest van de terug wandeling gast gemakkelijk, we zijn om half vier terug en moeten dan bijna een uur op de bus wachten, met een heleboel anderen.
Het was zeker de moeite waard, een heel ander landschap trekt aan je voorbij. Maar overal liggen stenen en lavastenen, bijna geen bloemen. Een alpenklokje en een Madeliefsoort hebben we gezien. Verder niets, geen boom, de hele dag in de zon met een temperatuur van 28-30 graden.
Wij hebben een grandioze dag gehad en wat zullen we lekker slapen.

Wat een verrassing dat we na 30 April een koning en een koningin hebben. Toen Beatrix 33 jaar geleden koningin werd, ging Nienke voor het eerst in de box en wij gingen bij vrienden de inhuldiging bekijken, want wij hadden nog geen kleuren TV